مسیریابی شبکه:

در مقالات قبل در مورد مسیریاب ها به طور مختصر توضیحاتی دادیم که در ادامه این مقاله این مبحث را بیشتر توضیح می دهیم:

مسیریابی (routing):

فرآیندی که اطلاعات را بر روی یک مسیر مشخص از ابتدا به مقصد می رساند را مسیریابی می گویند. به طور کلی روشی است برای انتخاب مسیرهای سریع شبکه هی غیرمحلی و انتقال داده به دیگر شبکه ها.

۲نوع مسیریابی داریم که آن ها را در زیر بازگو می کنیم:

1. مسیریابی مستقیم:

مبدا و مقصد، هر دو بر روی یک قسمت از شبکه هستند.

2. مسیریابی غیر مستقیم:

میزبان های مبدا و مقصد بر روی قسمت های مختلفی از شبکه هستند و به وسیله مسریاب عبور می کنند. از این مسیریاب برای شبکه های پیچیده استفاده می شود یعنی شبکه  به قسمت های کوچکی که به هم متصل هستند تقسیم می شود.

این مسیریابی زمانی اتفاق می افتد که میزبان های مبدا و مقصد روی یک قسمت نستند و باید داده های اطلاعاتی(بسته ها) را از طریق مسیریاب ها انتقال دهد.

یه طور کلی مسیریاب بسته ها را بر اساس آدرس مقصدی که در جدول مسیریابی در اختیار آن ها گذاشته شده است به مقصد منتقل می کند و این جدول ها در تمامی مسیریاب ها وجود دارند.

ایجاد جدول های مسیریابی به ۲ روش صورت می گیرد:

1. دستی یا ایسنا:

در این روش مدیر شبکه تصمیم می گیرد تا زمانیکه مسیریاب بسته را که به مقصد معین ارسال شده اند دریافت می کند چه کاری را باید انجام دهد را در جدول مسیریابی به طور دستی اضافه می کند.

این روش برای شبکه های کوچک مناسب است زیرا در شبکه های بزرگ روش دستی بسیار پیچیده است.

2. دینامیک یا پویا:

در این روش مسیریاب از پروتکل برای ارسال بسته به مسیریاب های همسایه استفاده می کند. مسیریاب ها شبکه هایی که به آن ها به صورت مستقیم وصل هستند را به خوبی می شناسند و اطلاعات دستی که از آن ها در اختیار دارند را از طریق پروتکل های مسیریابی به دیگر مسیریاب ها می فرستند به همین دلیل تمامی مسیریاب های موجود در یک شبکه بزرگ می توانند در مورد شبکه های دیگر اطلاعات داشته باشند.